Eksploratorzy

Klasycystyczny dwór, zwany „Dudzianką", zbudowany został w 1827 r. na miejscu starszego dworku przez Pawła Piątkowskiego.

Paweł Piątkowski po objęciu dóbr Sufczyn w 1826 roku rozpoczął energiczne prace nad budową swojej siedziby.
Piątkowski od 1828 r. pełnił funkcję mecenasa przy Sądzie Najwyższej Instancji Królestwa Polskiego, a od 1842 r. obrońcy przy Warszawskich Departamentach Rządzącego Senatu.
Po śmierci Pawła Piątkowskiego w 1865 roku, dobra przejął Marceli Piątkowski, który przebudował gruntownie dwór.

W rękach prywatnych pozostawał do końca II wojny światowej. Po reformie rolnej użytkowany był przez szkołę podstawową. Kilkakrotnie wynajmowano go na plenery malarskie, na których bywał m.in. Szymon Kobyliński. Od 1992 r. mieściła się tutaj siedziba przedsiębiorstwa polonijno-zagranicznego „UNI-rod".

Od 2007 r. dwór pozostawał opuszczony i systematycznie rozkradany z kaloryferów, pieca, rur i wszelkich metalowych urządzeń.

W lutym 2013 r. został zakupiony przez Żanetę Mazurkiewicz Poirieux - właścicielkę BC Development, prezes Fundacji "Stań na nogi"
We dworze ma się mieścić "Centrum Rozwoju Twórczości i Aktywizacji Zawodowej dla wszystkich tych, którzy „chcą być Kimś więcej i żyć lepiej” i gościć będzie ludzi ze świata biznesu, kultury i sztuki, oraz wszystkich tych, których łączy idea wspólnej pomocy, potrzeba dzielenia się swoją wiedzą i pasją"

Dookoła dworu zachował się park krajobrazowy o powierzchni 2 ha, w którym rosną wiekowe lipy (najstarsza ma ok. 300 lat), klony i platany. W alei podjazdowej zachował się zegar słoneczny z 1836 r. stojący na murowanym postumencie.
Niedaleko wjazdu do parku stoi niewielka zabytkowa figura Matki Boskiej z 1910 r.

_________________
Dwory i Pałace Mazowsza

http://mazowieckie.dipp.info.pl/

FB
https://www.facebook.com/dipp.info

Dodam trochę moich zdjęć.

_________________
Warszawiacy z krwi i kości...

(2)

_________________
Warszawiacy z krwi i kości...

Witajcie, to jest mój pierwszy post na tym forum. Dołączam zdjęcia aktualnego stanu dworku (jesień 2015), budynek ma nową właścicielkę i jest obecnie w remoncie.

Witam,
Reforma rolna pozbawiła dworu moich dziadków. Nazywali się Emma i Bogusław Lencki. Ponieważ babcia była bardzo praworządna a mieszkańcy wsi mieli dla nich wielki szacunek i nie chcieli ich krzywdy zebrali jakąś kwotę pieniążków i przekazali dziadkom. Babcia jednak poszła do rejenta aby zalegalizować transakcję. Zebrana kwota nie pokrywała wartości dworu nawet w 10% jednakże umowę spisano. Tym samym dwór przepadł.
Moi dziadkowie wiele dobrego dla lokalnej społeczności robili przed wojną i w czasie wojny. Ciotka opatrywała rany i leczyła z wielu zwykłych chorób dlatego też po wojnie mieszkańcy nie chcieli ich krzywdy. Los jak się okazuje bywa niesprawiedliwy.
Swoją drogą ciekawe czy dwór jest już wyremontowany?
Pozdrawiam
P.

Dobre pytanie, jak masz blisko, to podjedź i sprawdź
Właścicielka wygląda na kobietę z k(l)asą, więc, kto wie, może przez te dwa lata coś tam i zrobione.

Byłem tam wczoraj. Obecnie jest wyremontowany dach (brak jeszce dachówki) i w sumie tyle... Zakładam, że sam remont dachu był dość kosztowny. Jeśli inwestor ma jeszcze chęci remontu, to wymaga do baardzo dużo $.

Witam,
Byłem tam w ostatni czwartek. Dramat! Dach zmieniony na taki z papy i nic więcej. Szyby powybijane, zarośla z pokrzyw wyższe ode mnie. Widać, że dawno tam nikogo nie było. Co najmniej kilka lat. Rozmawiałem z człowiekiem z okolicy który akurat tam kosił trawę czy zboże. Podobno remont nie był zgodny z projektem i kwestię podniósł konserwator zabytków. Tak czy inaczej Dwór nadal niszczeje.
Paweł

Sufczyn lata 30-te, lata 40-te ub. wieku.

Dwór w Suffczynie (taka była w tym czasie nazwa dworu, w odróżnieniu od wsi, której nazwę pisano przez jedno „f”), choć nie imponował obszernością, należał na pewno do najpiękniejszych poźnoklasycystycznych siedzib na Mazowszu: biały z dachem z czerwonej dachówki, z białymi doryckimi kolumnami, ze starymi drzewami w tle, robił wrażenie na każdym, kto odwiedzał ten majątek.
Do dworu od strony północnej prowadziła aleja wjazdowa, wysadzana podwójnym szpalerem starych drzew klonami, lipami, brzozami. Aleja ta przed kamiennym słonecznym zegarem rozchodziła się w dwie strony, stanowiąc podjazd pod ganek od frontu domu. W połowie alei, po prawej stronie patrząc z kierunku dworu, stała figura Matki Boskiej, a figura Chrystusa, podobna wielkością i kolorem stała w lewym rogu ogrodzenia posiadłości.
Od południa aleja kwiatowa, pomyślana tak, aby posadzone tam rośliny kwitły od wczesnej wiosny np. szafirki, przylaszczki, latem róże we wszystkich kolorach, a późną jesienią astry i chryzantemy. Balustradę przy ganku od strony południowej zdobiły pnącza caprifolium.
Idąc na wschód od dworu mijało się, ukryty w zaroślach, duży kopiec, w środku którego była lodownia a w niej bezpiecznie przechowywane bryły lodu, zimą wyrąbywane na pobliskim stawie w Pęcherach. Z lodu korzystano przez całe lato a wytrzymywał on nawet największe upały. Między dworem a lodownią rósł stary, piękny świerk, otoczony drewnianą ławeczką. W latach czterdziestych został roztrzaskany przez piorun. Dalej ścieżka prowadziła do sadu z drzewami owocowymi takimi jak jabłonie, czereśnie a przede wszystkim śliwki różnych gatunków.
Na zachód od dworu, w pewnej odległości, mieściły się zabudowania gospodarcze, m.in. duża murowana obora i stodoła.
Niektórzy przyjaciele i znajomi właścicieli, uciekając z za wschodniej granicy przed bolszewikami, przeczekali w Sufczynie całą okupację.
W Suffczynie były znakomite warunki na letni wypoczynek, duży, głęboki staw i rzeka Świder: młodzież pływała, jeździła konno, wjeżdżając do wody na grzbiecie konia. Było boisko do gry w siatkówkę, kort tenisowy, a wieczorem urządzano potańcówki.

Jakieś zdjęcia?

_________________
Warszawiacy z krwi i kości...